Eerder deze week, toen ik terugkwam van de supermarkt, zag ik plots Kuifje voor een raam staan. Met een, naar mij mening, ietwat melancholische blik. Hij was voor zich uit aan ’t staren, naar de wolken die voorbijraasden. Hij stond op de eerste verdieping van een huis niet zo ver van waar ik woon. Daarstraks ben ik even teruggeweest en ja hoor, hij stond nog altijd te turen naar wat er aan zijn raam voorbijkwam… In afwachting van een volgend avontuur?
Deze foto’s doen me wat denken aan een gesprek dat ik onlangs had op vakantie (Lechtal). Een van de medereizigers vroeg me op een bepaald moment of ik eigenlijk wel tijd had om te genieten van de mooie omgeving: “Jij bent heel de tijd bezig met foto’s maken, dan kan je toch niet genieten van de prachtige vergezichten?” Au contraire, my dear! Net doordat ik zoveel met foto’s bezig ben, ‘absorbeer’ ik de omgeving net veel meer dan anderen. Ik zie veel meer dan anderen. Zoals Kuifje die aan z’n raam staat te turen… Hoeveel mensen in mijn straat zouden dit beeld al gezien hebben?
Eddy