Toch blijft het een mooie stad. En een stad om in verloren te lopen… Het is een onontwarbaar doolhof van kleine en nog kleinere straatjes, steegjes en bruggetjes over kanalen. Maar verloren lopen en alles op je af laten komen is natuurlijk de beste manier om een stad te verkennen. En af en toe kom je er ook een aanduiding tegen: ‘Per Ferrovia’ (ferro: ijzer, via: weg, dus de weg naar de ‘ijzeren weg’, ’t treinstation), of ‘Per Rialto’, de grootste brug.
De eerste dag dat ik er was, regende het, soms kwam het zelfs in bakken naar beneden… mijn schoenen en broek waren helemaal doorweekt tegen de avond. De derde en laatste dag scheen dan weer de zon, de tweede was iets tussenin. En die laatste dag was een maandag en blijkbaar wordt in Venetië nog altijd de traditie van ‘maandag = wasdag’ hoog gehouden, te zien aan het grote aantal gevulde waslijnen. :-)
Eddy
