Het is winter, dus ik ben weer een weekje naar de sneeuw getrokken. Het zag er echter niet zo heel goed uit toen we de Val di Sole inreden: positieve temperaturen en geen centimeter sneeuw… Maar eenmaal in Cogolo aangekomen, lag er al wel iets en Giulio (de gids) wist uiteraard de plekjes met de mooiste, diepste sneeuw te vinden. Ook kregen we er vanaf het einde van de tweede wandeling zowat elke dag een extra laagje bij. Tot tegen ’t einde van de week de temperaturen wat stegen en ’t begon te regenen…
’t Is een speciale reis geworden. De sneeuw was echt de mooiste, plezantste die ik al heb gehad tot nu toe. Vermits de sneeuw vrij diep was, was het dikwijls wel vrij zwaar (jaja, ik heb ook enkele keren spoor gemaakt, niet te onderschatten als je tot over je knieën in de sneeuw zakt). De laatste dag zijn er ook enkele lawines geweest, op ons pad, hoogstens een uurtje nadat wij daar gepasseerd waren… Op de laatste foto’s zijn de resten van een van de lawines nog te zien.
Er was trouwens zeer weinig volk in het hotel. Naast onze groep van 7 waren er de eerste dagen enkel nog 4 Duitsers. Die hebben we dan maar geadopteerd en sommigen integreerden zich zeer goed in onze groep. Het was al bij al een belevenis om niet gauw te vergeten…
Eddy